تبیین و طراحی سرزمین سایه ها

هنرمندان از جمله معماران در طول تاریخ به دنبال حداکثر تاثیر بر مردم بوده اند. و هنرمند در این جریان ابتدا با تفکر و تمرکز وارد عمل می شود. اما بعد از مدتی تلاش، وارد حالتی خلسه مانند و بدونِ فکر و قضاوت می شود (شاهد بودن)، او بی خبر وارد لایه های عمیق ناخودآگاهش شده. شاهد در آنجا سایه های مبهمِ حقیقت را کشف می کند و با خوشحالی به خلقِ جدیدی می پردازد. حالا اگر این مخلوقِ تاثیر گذار در مقابل شاهد دوم قرار گیرد. در فرآیندی معکوس، یعنی دریافت اطلاعات از این مخلوقِ ایجاد شده از راه آگاهی و نفوذشان به عمق ناخودآگاه، باعث تحریک سایه هایی مشابهِ شاهد اول در ناخودآگاهش می شود. و این سایه ها، احساسات و پیام هایی که همانند حباب هایی چسبیده به اعماق ناخودآگاه هستند را از جای خود آزاد می کنند. و باعث می شوند مانند حرکت حباب های تَه ظرف آب که با حرکتی جدا شده و با لرزش به سطح بالا و محدود آب صعود می کنند، به سطح خودآگاهی او بالا آیند. و حس مشابه شاهد اول در مواجهه با سایه های ناخودآگاهش، و غیر قابل توصیف (در شرح علت یا بیان منبع) در آگاهی او دریافت گردد. این فرآیند مهم در جهان به طور مرموزی در حال گسترش است. و مناسب دیده شد ما هم با طراحیِ ناخودآگاه، یعنی نفوذ به عمق ناخودآگاه و استخراج سایه های مد نظر، و قرارگیری آنها در فضایی منحصر به فرد به نام «سرزمین سایه ها». مجموعه ای از فرم های سایه وار را که بتوانند حس مشترکی از حرکت و صعود و آزادی و زیبایی را در مخاطبین زنده کنند، بگسترانیم. و بتوانیم مجموعه ای از نیروهای رشد دهنده که باعث افزایش ظرفیت ذهنی جامعه می شوند را در آن ایجاد کنیم. و در فرآیند منتهی به طراحی، نتیجه حاصل شد که سایه های درون ناخودآگاه در حقیقت سایه های حقیقت هایی هستند که دنیا توانایی پذیرش آنها را در خود ندارد و فقط سایه های مبهم آنها را می تواند بپذیرد و ما با استخراج سایه های مورد نظر از اعماق ناخودآگاه (که بسیار حساس هستند، و دارای یک توصیف سایه وار ولی واضح برای درک عموم هستند) و تطبیق آنها با شرایط لازم، می توانیم به اهداف انسانی خود «تکامل و تعالی نوع بشر» نائل آییم. کلمه های کلیدی: سرزمین، سایه ها، شاهد، خودآگاه، ناخودآگاه، مفهوم و فرم، فرانیستی، فراهستی، حقیقت، پیوستن (یکی شدن)